চলৰে চল বন্ধু উদ্ধৱ হে

ৰাগঃ কৌ

ধ্ৰুং।। চলৰে চল বন্ধু উদ্ধৱ হে।
          সুমৰি গোকুল, মন দহে গোপী আকুল হামু বিৰহে।।

পদ।। সুমৰি সুমৰি মন                  ঝুৰয় ঘন ঘন
                           ধৰিতে না পাৰে হিয়াৰে।   
          হামত নিতে নিত                 চুম্পি প্ৰাণ চিত
                           সয়ল গোপিনী ধৰে জীৱৰে।।

          পুত্ৰ পৰিবাৰ                         ছাড়ল নিৰন্তৰ
                           হামাতে কয় পাতি-আশা।
           মাধৱ দাস দীন                     কহয় ভকতি হীন
                            মই হৰি দাসকু-দাসা।।  

আলো মই কি কহবো দুঃখ

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো মই কি কহবো দুঃখ।
          পৰাণ নিগৰে নেদেখিয়া চান্দ-মুখ।।

পদ।। কত পুণ্যে লভিলো গুণেৰ নিধি শ্যাম।
          বঞ্চিয়া নিলেক নিকৰুণ বিধি বাম।।

          শ্যাম কানু বিনে মোৰ ন ৰহে জীৱন।
          হা শ্যাম বুলিতে আকুল কৰে মন।।

          দিবস নযাই সুখে ন যাই ৰয়নী।।
          চান্দ চন্দন নন্দ-পৱন বৈৰিণী।।

          কোথা যাওঁ কোথা থাকোঁ কিবা কৰে মন।
          কানাইৰ নেওছনি দেও সব বন্ধুজন।।

          শ্যাম বন্ধু বিনে জীৱনৰ কিবা কাজ।
          বিৰহ অনল জ্বলে হৃদয়ৰ মাজ।।

          নাজানো দাৰুণ বিধি কি কৰে বিপত্তি।
          কহয় মাধৱ ৰাঙ্গা পদে মোৰ গতি।।  

সখিহে চলে কানু বিৰিন্দাবনে

ৰাগঃ সুহাই

ধ্ৰুং।। সখিহে চলে কানু বিৰিন্দাবনে।
          বয়ন-চান্দেৰ সুধা নয়ন চকোৰ দুহোঁ
                                  পিয়া থাকো হেন লয় মনে।।

পদ।। বাংশী অধৰে ধৰি          নয়ন আঞ্চোৰ ভৰি
                       প্ৰেম-ৰসে বৰিষে অমিয়া।
          মাণিক মুখেৰ কান্তি      দশন আতিম পান্তি
                        প্ৰাণ মেৰি হৰত হাসিয়া।।

          ভুৱন মোহন ৰূপ          পেখিতে মদন চুপ
                        হামু সখি বিৰহিনী নাৰী।
          নাদেখিতে তনু ক্ষীণ      কহয় মাধৱ দীন
                         মতি গতি মুকুতি মুৰাৰি।।  

গোকুলে আছে গোপাল বিনে ভয়ো আন্ধিয়াৰি

ৰাগঃ ধনশ্ৰী

ধ্ৰুং।। গোকুলে আছে গোপাল বিনে ভয়ো আন্ধিয়াৰি।
          উগত সুৰ দূৰ গয়োৰে মুৰাৰি।।

পদ।।   হামাৰি জীৱন দূৰ গয়োৰে গোৱিন্দ।
            নয়নে নেদেখো আৰু পদ অৰবিন্দ।।

            ৰবি বিনে দিন নোহে জল বিনে মীন।
            হৰি বিনে গোপীৰ জীৱন ভৈল ক্ষীণ।।

            ধৰণী লুটিয়া গোপী ফুকাৰে সঘন।
            কহয় মাধৱ গতি নন্দেৰ নন্দন।।

মোৰ ঘৰে ইটো কোন বোলয় গোৱালী

ৰাগঃ শ্ৰীগান্ধাৰ

ধ্ৰুং।। মোৰ ঘৰে ইটো কোন বোলয় গোৱালী।
          বলাইৰ কণিষ্ঠ মোক বোলে বনমালী।।

পদ।। গোপী বোলে এথা তুমি আইলা কি কাৰণ।
          ঘৰ পাসৰিয়া আইলো বোলে নাৰায়ণ।।

          জানিলো আসিয়া তুমি ঘৰ পাসৰিয়া।
          লৱণু কলসে কেনে আছা হাত দিয়া।।

          হৰি বোলে গোপী বৰ দোষ পাইলি বাছি।
          পিম্পৰা গুচাইতে লাগি হাত দিয়া আছি।।

          গোপী বোলে উপকাৰ কৰি আছা ভাল।
          কিসক জগাইলা মোৰ নিদ্ৰাৰ ছৱাল।।

          কানু বোলে বৎস মোৰ বিচাৰি নাপাইলো।
          তাক পুছিবাৰে তৰে ছৱাল জগাইলো।।

          গোপী বোলে শুন আৰে টেটন কানাই।
          তোহাৰ মুখত কেন লৱণু গোন্ধাই।।

          কাণু বোলে শুন অৰে গোপী নিদাৰুণী।
          তোহাৰ মুখত গোন্ধ তইসে চুৰুণী।।

          শুনিয়া গোপিনী কিছু নপাইলা উত্তৰ।
          মিছা মাতি গোপীক ভাণ্ডিলা দামোদৰ।।

          সকল কলাৰ গুৰু প্ৰভু নাৰায়ণ।
          গোপীক ভাণ্ডিলা তুমি এ কোন যতন।।

          কহয় মাধৱ হৰি শৰণ তোমাৰ।
          মিছা মাতিবাৰ লাগি কেন ব্যৱহাৰ।। 

আলো মাই গালি তুমি নাপাৰিবা মোৰে

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো মাই গালি তুমি নাপাৰিবা মোৰে।
          যত অপমান মোৰে দিয়া আছা বাৰে বাৰে।
                                  ভালে আমি সৈয়া আছোঁ তাৰে।।

পদ।। কোন চাৰ পুৰাতন                       সে কড়া দুইৰ ধন
                           কলসী ভাঙ্গলো দেখি ৰাগে।
          ইবাৰ নৰৈল মোৰ                        যেন পায়া খাট চোৰ
                           বান্ধিলা গৰুৰ লৈয়া পাগে।।

          এই অপৰাধ খানি                       নশৈলা নন্দেৰ ৰাণী
                           আৱৰ সহিবা তুমি কি।
          তোমাৰ লক্ষণ দেখি                     জগতে জানিলে তুমি
                           যেন বৰ মানুষৰ ঝি।।

          তপ জপ যজ্ঞ যত                        নাহি দান পুণ্য ব্ৰত
                            আছিলা জনম আন্ঠুকুৰি।
          আমি পুত্ৰ হুৱা আসি                   সে দোষ কৰিলো দূৰ
                            আৱে কৰা আমাত চাতুৰী।।

          অতি নিদাৰুণ জানি                     যুবাকালে নুপজিলো
                             বৃদ্ধকালে পুত্ৰ ভৈলো এথা।
          সামান্য নাৰীয়ো জানে                  বৃদ্ধ হুৱা নাজানিলা
                             আপোন পুত্ৰেৰ দায়া ব্যথা।।

          জগত ঢাকিয়া ঘোৰ                       দুৰ্যশ থাকিল মোৰ
                              নাকৈলা আমাৰ কোন কাম।
          যত উপকাৰ গুণ                            সকলে ঢাকিয়া দিলা
                              আমাৰ লৱণু চোৰ নাম।।

          ৰাজাৰ কুমাৰ হৈয়া                         গৰু চাৰি খাওঁ ভাত
                               দুৰ্গম সংকট-ময় বনে।
          তথাপিতো আমি ভাল                     বোলাইবাক নপাৰিলো
                               আৰ ভাল বোলাইবো কেমনে।।

          সহিয়া থাকিলে ভাল                        সকলে জগতে বোলে
                                উচিত কহিতে লাগে দ্বন্দ্ব।
          যত বোল মাত মানে                         সকলো শুনিলো আমি
                                তথাপিতো আমি ভৈলো মন্দ।।

          অপমান সহিবাক                             ন পাৰি পলায়ে যাইবো
                                কংসৰ নগৰ মধুপুৰ।
          আমাক নাপায়া লাগ                         কান্দিয়া মৰিবা পাচে
                                সকলো ভাৱনা হৈব চুৰ।।

          যাহাৰ মায়াৰ অন্ত                              ব্ৰহ্মা হৰে নাপাৱন্ত
                                 হেন হৰি চাতুৰী খেলাই।
          কহয় মাধৱ প্ৰভু!                               আৰ কিছু নুবুলিয়ো 
                                 তোমাৰ জননী দুঃখ পাই।।  

নাযায়ো নাযায়ো তুমি গোৱালীৰ পাৰা

ৰাগঃ শ্ৰী

ধ্ৰুং।। নাযায়ো নাযায়ো তুমি গোৱালীৰ পাৰা।
          কতনো সহিবো মঞি তোমাৰ ঝগড়া।।

পদ।। কেহো বোলে চুৰি কৰি খাইল লৱণী।
          সব দধি দুধ খাইল বোলে কেহো জনী।।

          কেহো বোলে ভাঙ্গিলে জোখাৰ মোৰ ভাণ্ড।
          এমন বয়সে তুমি এত মান চাণ্ড।।

          মোহোৰ ঘৰেৰ দধি লৱণু দেঞো যদি।
          প্ৰতি দিনে দিনে বোৱাইবাৰ পাৰো নদী।।

          তথাপি নাযোৰে হৰি খাইবাৰ তোমাৰে।
          চুৰি কৰিবাৰে যাৱ পাৰাৰ ঘৰে ঘৰে।।

          নানান সুৰস কৰি নানান বাখৰে।
          যতন কৰিয়া সাজো খাইবাৰ তোমাৰে।।

          যত পাৰা মানে খাৱা পেট ভৰি ভৰি।
          দুখীৰ ছৱাল যেন ফুৰা চুৰি কৰি।।

          আৱৰ যদি যোৱা তুমি গোৱালীৰ বাড়ী।
          তেমনে মাৰিবো যেন গাৱে থাকে খাড়ি।।

          কহয় মাধৱ মাই গালি পাৰা কাৰে।
          ওহি তো নিয়ন্তা হৰি আতমা সবাৰে।।

তেজহ তাপ শুনহু মেৰি মাই

ৰাগঃ বৰাড়ী

ধ্ৰুং।। তেজহ তাপ শুনহু মেৰি মাই।
          হামু দেখল তেৰি বালক কানাই।।

পদ।। লৱণু-চোৰ ধৰি আছয় গোৱালী।
          কৰত কানাই চোৰ-চাতুৰালী।।

          পাৰাকহো লোক মানত হৰি সাখী।
          হাতক লৱণু গোপিনী মুহে মাখি।।

          বোলত কানাই হামু কৈছে চোৰ।
          তুহু চুৰুণী মুখহি সাখী তোৰ।।

          লাজল গোপিনী উত্তৰ নাহি আটে।
          দেখলো কানাই জিনল ৰাজবাটে।।

          আঞ্চোৰে ধৰি আনত হৰি টানি।
          কাতৰ কৰত গোপী ভঙ্গ মানি।।

          শুনিয়ে তাপ তেজল যশো-মাই।
          কহয় মাধৱ গতি বালক কানাই।।  

যশোৱা পুছয় পথিকজনে আকুলিত মনে

ৰাগঃ শ্ৰী

ধ্ৰুং।। যশোৱা পুছয় পথিকজনে আকুলিত মনে।
          হামাৰি বালক কেবা দেখলা নয়নে।।

পদ।। ভণ্টা খেলাইতে শ্ৰমজলে শোহে মুখ।
          সুন্দৰ বদন নিৰেখিতে মিলে সুখ।।

          কুবলয়-দল জিনি শোহে শ্যাম তনু।
          পথে পথে যশোৱা পুছয় পুনু পুনু।।

          বিহানে বজাইল খেড়ি খেলাইবাৰ তৰে।
          ভৈ গৈল বিয়াল পুতা এভো নাইল ঘৰে।।

          যমুনাৰ তীৰে তীৰে ফিৰে নন্দ-জায়া।
          ভৈলা অচেতন সতী পুত্ৰক নাপায়া।। 

          নয়নে নিগৰে নীৰ কান্দে যশোমতী।
          কাহেঁ গৈলে পাইবো লাগ পুতা যদুপতি।।

          ধৰণী লুটিয়া মুৰুচিত ভৈয়ো মাই।
          কহয় মাধৱ হৰি বিনে গতি নাই।।   

গোৱৰিণী কৈছন কলঙ্ক হামাৰি

ৰাগঃ বেলোৱাৰ

ধ্ৰুং।। গোৱৰিণী কৈছন কলঙ্ক হামাৰি।
          ৰাজ মাৰগ মহ ফিৰত বালক সব।
                                 কাহেক চোৰ গৱাঁৰি।।

পদ।। আঞ্চোৰে ধৰি আৱ আৱ বুলি টানহি বাৰহি বাৰা।
          মাৱকু আগু অজু নিয়া ভেটব বুঝ তুহু বাত হামাৰা।।

          হামাকু চোৰ বোলসি তুহু ঢাণ্ডী আপোনহি দধি দুগ্ধ খাই।
          গোৱাৰী ছোড়য় যব হৰি ছোৰয়ে নাহি মাধৱ এহু ৰস গাই।।   

আজু কাহা যাসি বোলয় গোৱালী

ৰাগঃ আশোৱাৰী

ধ্ৰুং।। আজু কাহা যাসি বোলয় গোৱালী।
          পেখিয়ে আখি তৰল বনমালী।।

পদ।। দ্বাৰ বেঢ়ল গোপী বাহু পসাৰি।
          লৱণু চুৰি কৈছে কৰসি মুৰাৰি।।
          
          ঘৰ মহ চোৰ গোৱাৰী ঘন ডাকে।
          পাৰাক গোৱাৰী আৱল সৱ জাকে।।
 
          ধৰল সৱহি মিলি হৰিক চোৰ।
          মাধৱ কহ গতি গোৱিন্দ মোৰ।।  

দেখত ৰে হৰি গোপিনী মেলা

ৰাগঃ বসন্ত

ধ্ৰুং।। দেখত ৰে হৰি গোপিনী মেলা।
          কৰত চোৰ-চাতুৰী ৰস খেলা।।

পদ।। পৰমানন্দ লীলা পৰকাশি।
          বহুৰসে ৰঙ্গল গোকুল-বাসী।।

          সব ৰস-সাগৰ নন্দকু-লাল।
          কহয় মাধৱ গতি মুকুতি গোপাল।।  

আলো শুন গোৱালেৰ জায়া বোলয় গোপালে

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো শুন গোৱালেৰ জায়া বোলয় গোপালে।
               হামাৰ গাৱে ধূলা দিল তোমাৰ ছৱালে।।

পদ।। কোনো কালে কাৰো হামি বোলো নাহি তই।
          একখানি বস্তু পাইলে বাটিয়া খাওঁ মই।।

          মাগিয়া আনো দধি দুগ্ধ তাৰো বণ্টা খায়।
          তথাপি তোমাৰ ছৱালে ধূলা দিল গায়।।

          তোমাৰ ছৱাল লৈয়া আমি মাৱৰ আগে যাইবো।
          পৰৰ দোষে কেনে আমি আপুনি মাৰণ খাইবো।।

          তুমি সব ভাল জানা আমাৰ মায়েৰ কথা।
          শুনিয়া গোপীৰ বৰ লাগি গৈল বেথা।।

          ধূলা ঝাড়ি ঝুৰিয়া বুলিলা প্ৰিয় বাণী।
          দধি দুগ্ধ লৱণু খাইবাৰ দিলা আনি।।

          বুন্দা কৰি আনন্দে ভুঞ্জিলা পেট ভৰি।
          কহয় মাধৱ ওহি হৰিৰ চাতুৰী।।

নন্দেৰ নন্দন গোপিনী আগে

ৰাগঃ কামোদ

ধ্ৰুং।। নন্দেৰ নন্দন গোপিনী আগে।
          কৰ পাতি হৰি লৱণু মাগে।।

পদ।। বোলত বাণী গোৱাৰীক চায়া।
          নবীন লৱণু দেহ গোপ-জায়া।।

          যো হৰি দাতা পদাৰথ চাৰি।
          মাগত লৱণু সোহি মুৰাৰি।।

          শিৱ বিৰিঞ্চি কৰু যাক সেৱা।
          লৱণু মাগি ফিৰত সোহি দেৱা।।

          সনক সনাতন যাকু ধিয়াই।
          সোহি লৱণু মাগে গোপিনীক ঠাই।।

          অভয় দান কৰু যোহি হাতে।
          গোপিনীক আগে সোহি কৰ পাতে।।

          মুকুতি মিলাৱত যাকেৰি নামে।
          মাগয় লৱণু গোৱাৰীক ঠামে।।

          যোহি ঠিক নিজানন্দ সুখে।
          সোহি লৱণু মাগয় কোন দুখে।।

          কৰত ভকতি হৰিকো অধীনা।
          ওহি ৰস গাৱত মাধৱ দীনা।।  

নাচতু গোৱিন্দ গোপিনী আগে

ৰাগঃ আশোৱাৰী

ধ্ৰুং।। নাচতু গোৱিন্দ গোপিনী আগে।
          কৰ পাতি পাতি লৱণু মাগে।।

পদ।। যো কৰ-কমল ভকত ভয়হাৰী।
          সোহি কৰ পাতি মাগে লৱণু মুৰাৰি।।

          গোৱালী বোলয় নীচু নাচ গোপালা।
          তব তোই লৱণু দেৱব হামু ভালা।।

          লৱণু আশে লাসে গোৱিন্দ নাচে।
          কৰ ভৰি লৱণু গোৱিন্দক যাচে।।

          লৱণু খায়া নাচে কানাই।
          আনন্দে গোপিনী তাল বজাই।।

          যো হৰি এ তিনি ভুৱন অধিকাৰী।
          গোকুল মাজে সোহি লৱণু ভিখাৰী।।

          ভকতি অধীন হৰি দীন দয়াল।
          কহয় মাধৱ গতি বাল গোপাল।।