চলৰে চল বন্ধু উদ্ধৱ হে

ৰাগঃ কৌ

ধ্ৰুং।। চলৰে চল বন্ধু উদ্ধৱ হে।
          সুমৰি গোকুল, মন দহে গোপী আকুল হামু বিৰহে।।

পদ।। সুমৰি সুমৰি মন                  ঝুৰয় ঘন ঘন
                           ধৰিতে না পাৰে হিয়াৰে।   
          হামত নিতে নিত                 চুম্পি প্ৰাণ চিত
                           সয়ল গোপিনী ধৰে জীৱৰে।।

          পুত্ৰ পৰিবাৰ                         ছাড়ল নিৰন্তৰ
                           হামাতে কয় পাতি-আশা।
           মাধৱ দাস দীন                     কহয় ভকতি হীন
                            মই হৰি দাসকু-দাসা।।  

আলো মই কি কহবো দুঃখ

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো মই কি কহবো দুঃখ।
          পৰাণ নিগৰে নেদেখিয়া চান্দ-মুখ।।

পদ।। কত পুণ্যে লভিলো গুণেৰ নিধি শ্যাম।
          বঞ্চিয়া নিলেক নিকৰুণ বিধি বাম।।

          শ্যাম কানু বিনে মোৰ ন ৰহে জীৱন।
          হা শ্যাম বুলিতে আকুল কৰে মন।।

          দিবস নযাই সুখে ন যাই ৰয়নী।।
          চান্দ চন্দন নন্দ-পৱন বৈৰিণী।।

          কোথা যাওঁ কোথা থাকোঁ কিবা কৰে মন।
          কানাইৰ নেওছনি দেও সব বন্ধুজন।।

          শ্যাম বন্ধু বিনে জীৱনৰ কিবা কাজ।
          বিৰহ অনল জ্বলে হৃদয়ৰ মাজ।।

          নাজানো দাৰুণ বিধি কি কৰে বিপত্তি।
          কহয় মাধৱ ৰাঙ্গা পদে মোৰ গতি।।  

সখিহে চলে কানু বিৰিন্দাবনে

ৰাগঃ সুহাই

ধ্ৰুং।। সখিহে চলে কানু বিৰিন্দাবনে।
          বয়ন-চান্দেৰ সুধা নয়ন চকোৰ দুহোঁ
                                  পিয়া থাকো হেন লয় মনে।।

পদ।। বাংশী অধৰে ধৰি          নয়ন আঞ্চোৰ ভৰি
                       প্ৰেম-ৰসে বৰিষে অমিয়া।
          মাণিক মুখেৰ কান্তি      দশন আতিম পান্তি
                        প্ৰাণ মেৰি হৰত হাসিয়া।।

          ভুৱন মোহন ৰূপ          পেখিতে মদন চুপ
                        হামু সখি বিৰহিনী নাৰী।
          নাদেখিতে তনু ক্ষীণ      কহয় মাধৱ দীন
                         মতি গতি মুকুতি মুৰাৰি।।  

গোকুলে আছে গোপাল বিনে ভয়ো আন্ধিয়াৰি

ৰাগঃ ধনশ্ৰী

ধ্ৰুং।। গোকুলে আছে গোপাল বিনে ভয়ো আন্ধিয়াৰি।
          উগত সুৰ দূৰ গয়োৰে মুৰাৰি।।

পদ।।   হামাৰি জীৱন দূৰ গয়োৰে গোৱিন্দ।
            নয়নে নেদেখো আৰু পদ অৰবিন্দ।।

            ৰবি বিনে দিন নোহে জল বিনে মীন।
            হৰি বিনে গোপীৰ জীৱন ভৈল ক্ষীণ।।

            ধৰণী লুটিয়া গোপী ফুকাৰে সঘন।
            কহয় মাধৱ গতি নন্দেৰ নন্দন।।

মোৰ ঘৰে ইটো কোন বোলয় গোৱালী

ৰাগঃ শ্ৰীগান্ধাৰ

ধ্ৰুং।। মোৰ ঘৰে ইটো কোন বোলয় গোৱালী।
          বলাইৰ কণিষ্ঠ মোক বোলে বনমালী।।

পদ।। গোপী বোলে এথা তুমি আইলা কি কাৰণ।
          ঘৰ পাসৰিয়া আইলো বোলে নাৰায়ণ।।

          জানিলো আসিয়া তুমি ঘৰ পাসৰিয়া।
          লৱণু কলসে কেনে আছা হাত দিয়া।।

          হৰি বোলে গোপী বৰ দোষ পাইলি বাছি।
          পিম্পৰা গুচাইতে লাগি হাত দিয়া আছি।।

          গোপী বোলে উপকাৰ কৰি আছা ভাল।
          কিসক জগাইলা মোৰ নিদ্ৰাৰ ছৱাল।।

          কানু বোলে বৎস মোৰ বিচাৰি নাপাইলো।
          তাক পুছিবাৰে তৰে ছৱাল জগাইলো।।

          গোপী বোলে শুন আৰে টেটন কানাই।
          তোহাৰ মুখত কেন লৱণু গোন্ধাই।।

          কাণু বোলে শুন অৰে গোপী নিদাৰুণী।
          তোহাৰ মুখত গোন্ধ তইসে চুৰুণী।।

          শুনিয়া গোপিনী কিছু নপাইলা উত্তৰ।
          মিছা মাতি গোপীক ভাণ্ডিলা দামোদৰ।।

          সকল কলাৰ গুৰু প্ৰভু নাৰায়ণ।
          গোপীক ভাণ্ডিলা তুমি এ কোন যতন।।

          কহয় মাধৱ হৰি শৰণ তোমাৰ।
          মিছা মাতিবাৰ লাগি কেন ব্যৱহাৰ।। 

আলো মাই গালি তুমি নাপাৰিবা মোৰে

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো মাই গালি তুমি নাপাৰিবা মোৰে।
          যত অপমান মোৰে দিয়া আছা বাৰে বাৰে।
                                  ভালে আমি সৈয়া আছোঁ তাৰে।।

পদ।। কোন চাৰ পুৰাতন                       সে কড়া দুইৰ ধন
                           কলসী ভাঙ্গলো দেখি ৰাগে।
          ইবাৰ নৰৈল মোৰ                        যেন পায়া খাট চোৰ
                           বান্ধিলা গৰুৰ লৈয়া পাগে।।

          এই অপৰাধ খানি                       নশৈলা নন্দেৰ ৰাণী
                           আৱৰ সহিবা তুমি কি।
          তোমাৰ লক্ষণ দেখি                     জগতে জানিলে তুমি
                           যেন বৰ মানুষৰ ঝি।।

          তপ জপ যজ্ঞ যত                        নাহি দান পুণ্য ব্ৰত
                            আছিলা জনম আন্ঠুকুৰি।
          আমি পুত্ৰ হুৱা আসি                   সে দোষ কৰিলো দূৰ
                            আৱে কৰা আমাত চাতুৰী।।

          অতি নিদাৰুণ জানি                     যুবাকালে নুপজিলো
                             বৃদ্ধকালে পুত্ৰ ভৈলো এথা।
          সামান্য নাৰীয়ো জানে                  বৃদ্ধ হুৱা নাজানিলা
                             আপোন পুত্ৰেৰ দায়া ব্যথা।।

          জগত ঢাকিয়া ঘোৰ                       দুৰ্যশ থাকিল মোৰ
                              নাকৈলা আমাৰ কোন কাম।
          যত উপকাৰ গুণ                            সকলে ঢাকিয়া দিলা
                              আমাৰ লৱণু চোৰ নাম।।

          ৰাজাৰ কুমাৰ হৈয়া                         গৰু চাৰি খাওঁ ভাত
                               দুৰ্গম সংকট-ময় বনে।
          তথাপিতো আমি ভাল                     বোলাইবাক নপাৰিলো
                               আৰ ভাল বোলাইবো কেমনে।।

          সহিয়া থাকিলে ভাল                        সকলে জগতে বোলে
                                উচিত কহিতে লাগে দ্বন্দ্ব।
          যত বোল মাত মানে                         সকলো শুনিলো আমি
                                তথাপিতো আমি ভৈলো মন্দ।।

          অপমান সহিবাক                             ন পাৰি পলায়ে যাইবো
                                কংসৰ নগৰ মধুপুৰ।
          আমাক নাপায়া লাগ                         কান্দিয়া মৰিবা পাচে
                                সকলো ভাৱনা হৈব চুৰ।।

          যাহাৰ মায়াৰ অন্ত                              ব্ৰহ্মা হৰে নাপাৱন্ত
                                 হেন হৰি চাতুৰী খেলাই।
          কহয় মাধৱ প্ৰভু!                               আৰ কিছু নুবুলিয়ো 
                                 তোমাৰ জননী দুঃখ পাই।।  

নাযায়ো নাযায়ো তুমি গোৱালীৰ পাৰা

ৰাগঃ শ্ৰী

ধ্ৰুং।। নাযায়ো নাযায়ো তুমি গোৱালীৰ পাৰা।
          কতনো সহিবো মঞি তোমাৰ ঝগড়া।।

পদ।। কেহো বোলে চুৰি কৰি খাইল লৱণী।
          সব দধি দুধ খাইল বোলে কেহো জনী।।

          কেহো বোলে ভাঙ্গিলে জোখাৰ মোৰ ভাণ্ড।
          এমন বয়সে তুমি এত মান চাণ্ড।।

          মোহোৰ ঘৰেৰ দধি লৱণু দেঞো যদি।
          প্ৰতি দিনে দিনে বোৱাইবাৰ পাৰো নদী।।

          তথাপি নাযোৰে হৰি খাইবাৰ তোমাৰে।
          চুৰি কৰিবাৰে যাৱ পাৰাৰ ঘৰে ঘৰে।।

          নানান সুৰস কৰি নানান বাখৰে।
          যতন কৰিয়া সাজো খাইবাৰ তোমাৰে।।

          যত পাৰা মানে খাৱা পেট ভৰি ভৰি।
          দুখীৰ ছৱাল যেন ফুৰা চুৰি কৰি।।

          আৱৰ যদি যোৱা তুমি গোৱালীৰ বাড়ী।
          তেমনে মাৰিবো যেন গাৱে থাকে খাড়ি।।

          কহয় মাধৱ মাই গালি পাৰা কাৰে।
          ওহি তো নিয়ন্তা হৰি আতমা সবাৰে।।