চলৰে চল বন্ধু উদ্ধৱ হে

ৰাগঃ কৌ

ধ্ৰুং।। চলৰে চল বন্ধু উদ্ধৱ হে।
          সুমৰি গোকুল, মন দহে গোপী আকুল হামু বিৰহে।।

পদ।। সুমৰি সুমৰি মন                  ঝুৰয় ঘন ঘন
                           ধৰিতে না পাৰে হিয়াৰে।   
          হামত নিতে নিত                 চুম্পি প্ৰাণ চিত
                           সয়ল গোপিনী ধৰে জীৱৰে।।

          পুত্ৰ পৰিবাৰ                         ছাড়ল নিৰন্তৰ
                           হামাতে কয় পাতি-আশা।
           মাধৱ দাস দীন                     কহয় ভকতি হীন
                            মই হৰি দাসকু-দাসা।।  

আলো মই কি কহবো দুঃখ

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো মই কি কহবো দুঃখ।
          পৰাণ নিগৰে নেদেখিয়া চান্দ-মুখ।।

পদ।। কত পুণ্যে লভিলো গুণেৰ নিধি শ্যাম।
          বঞ্চিয়া নিলেক নিকৰুণ বিধি বাম।।

          শ্যাম কানু বিনে মোৰ ন ৰহে জীৱন।
          হা শ্যাম বুলিতে আকুল কৰে মন।।

          দিবস নযাই সুখে ন যাই ৰয়নী।।
          চান্দ চন্দন নন্দ-পৱন বৈৰিণী।।

          কোথা যাওঁ কোথা থাকোঁ কিবা কৰে মন।
          কানাইৰ নেওছনি দেও সব বন্ধুজন।।

          শ্যাম বন্ধু বিনে জীৱনৰ কিবা কাজ।
          বিৰহ অনল জ্বলে হৃদয়ৰ মাজ।।

          নাজানো দাৰুণ বিধি কি কৰে বিপত্তি।
          কহয় মাধৱ ৰাঙ্গা পদে মোৰ গতি।।  

সখিহে চলে কানু বিৰিন্দাবনে

ৰাগঃ সুহাই

ধ্ৰুং।। সখিহে চলে কানু বিৰিন্দাবনে।
          বয়ন-চান্দেৰ সুধা নয়ন চকোৰ দুহোঁ
                                  পিয়া থাকো হেন লয় মনে।।

পদ।। বাংশী অধৰে ধৰি          নয়ন আঞ্চোৰ ভৰি
                       প্ৰেম-ৰসে বৰিষে অমিয়া।
          মাণিক মুখেৰ কান্তি      দশন আতিম পান্তি
                        প্ৰাণ মেৰি হৰত হাসিয়া।।

          ভুৱন মোহন ৰূপ          পেখিতে মদন চুপ
                        হামু সখি বিৰহিনী নাৰী।
          নাদেখিতে তনু ক্ষীণ      কহয় মাধৱ দীন
                         মতি গতি মুকুতি মুৰাৰি।।  

গোকুলে আছে গোপাল বিনে ভয়ো আন্ধিয়াৰি

ৰাগঃ ধনশ্ৰী

ধ্ৰুং।। গোকুলে আছে গোপাল বিনে ভয়ো আন্ধিয়াৰি।
          উগত সুৰ দূৰ গয়োৰে মুৰাৰি।।

পদ।।   হামাৰি জীৱন দূৰ গয়োৰে গোৱিন্দ।
            নয়নে নেদেখো আৰু পদ অৰবিন্দ।।

            ৰবি বিনে দিন নোহে জল বিনে মীন।
            হৰি বিনে গোপীৰ জীৱন ভৈল ক্ষীণ।।

            ধৰণী লুটিয়া গোপী ফুকাৰে সঘন।
            কহয় মাধৱ গতি নন্দেৰ নন্দন।।

মোৰ ঘৰে ইটো কোন বোলয় গোৱালী

ৰাগঃ শ্ৰীগান্ধাৰ

ধ্ৰুং।। মোৰ ঘৰে ইটো কোন বোলয় গোৱালী।
          বলাইৰ কণিষ্ঠ মোক বোলে বনমালী।।

পদ।। গোপী বোলে এথা তুমি আইলা কি কাৰণ।
          ঘৰ পাসৰিয়া আইলো বোলে নাৰায়ণ।।

          জানিলো আসিয়া তুমি ঘৰ পাসৰিয়া।
          লৱণু কলসে কেনে আছা হাত দিয়া।।

          হৰি বোলে গোপী বৰ দোষ পাইলি বাছি।
          পিম্পৰা গুচাইতে লাগি হাত দিয়া আছি।।

          গোপী বোলে উপকাৰ কৰি আছা ভাল।
          কিসক জগাইলা মোৰ নিদ্ৰাৰ ছৱাল।।

          কানু বোলে বৎস মোৰ বিচাৰি নাপাইলো।
          তাক পুছিবাৰে তৰে ছৱাল জগাইলো।।

          গোপী বোলে শুন আৰে টেটন কানাই।
          তোহাৰ মুখত কেন লৱণু গোন্ধাই।।

          কাণু বোলে শুন অৰে গোপী নিদাৰুণী।
          তোহাৰ মুখত গোন্ধ তইসে চুৰুণী।।

          শুনিয়া গোপিনী কিছু নপাইলা উত্তৰ।
          মিছা মাতি গোপীক ভাণ্ডিলা দামোদৰ।।

          সকল কলাৰ গুৰু প্ৰভু নাৰায়ণ।
          গোপীক ভাণ্ডিলা তুমি এ কোন যতন।।

          কহয় মাধৱ হৰি শৰণ তোমাৰ।
          মিছা মাতিবাৰ লাগি কেন ব্যৱহাৰ।। 

আলো মাই গালি তুমি নাপাৰিবা মোৰে

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো মাই গালি তুমি নাপাৰিবা মোৰে।
          যত অপমান মোৰে দিয়া আছা বাৰে বাৰে।
                                  ভালে আমি সৈয়া আছোঁ তাৰে।।

পদ।। কোন চাৰ পুৰাতন                       সে কড়া দুইৰ ধন
                           কলসী ভাঙ্গলো দেখি ৰাগে।
          ইবাৰ নৰৈল মোৰ                        যেন পায়া খাট চোৰ
                           বান্ধিলা গৰুৰ লৈয়া পাগে।।

          এই অপৰাধ খানি                       নশৈলা নন্দেৰ ৰাণী
                           আৱৰ সহিবা তুমি কি।
          তোমাৰ লক্ষণ দেখি                     জগতে জানিলে তুমি
                           যেন বৰ মানুষৰ ঝি।।

          তপ জপ যজ্ঞ যত                        নাহি দান পুণ্য ব্ৰত
                            আছিলা জনম আন্ঠুকুৰি।
          আমি পুত্ৰ হুৱা আসি                   সে দোষ কৰিলো দূৰ
                            আৱে কৰা আমাত চাতুৰী।।

          অতি নিদাৰুণ জানি                     যুবাকালে নুপজিলো
                             বৃদ্ধকালে পুত্ৰ ভৈলো এথা।
          সামান্য নাৰীয়ো জানে                  বৃদ্ধ হুৱা নাজানিলা
                             আপোন পুত্ৰেৰ দায়া ব্যথা।।

          জগত ঢাকিয়া ঘোৰ                       দুৰ্যশ থাকিল মোৰ
                              নাকৈলা আমাৰ কোন কাম।
          যত উপকাৰ গুণ                            সকলে ঢাকিয়া দিলা
                              আমাৰ লৱণু চোৰ নাম।।

          ৰাজাৰ কুমাৰ হৈয়া                         গৰু চাৰি খাওঁ ভাত
                               দুৰ্গম সংকট-ময় বনে।
          তথাপিতো আমি ভাল                     বোলাইবাক নপাৰিলো
                               আৰ ভাল বোলাইবো কেমনে।।

          সহিয়া থাকিলে ভাল                        সকলে জগতে বোলে
                                উচিত কহিতে লাগে দ্বন্দ্ব।
          যত বোল মাত মানে                         সকলো শুনিলো আমি
                                তথাপিতো আমি ভৈলো মন্দ।।

          অপমান সহিবাক                             ন পাৰি পলায়ে যাইবো
                                কংসৰ নগৰ মধুপুৰ।
          আমাক নাপায়া লাগ                         কান্দিয়া মৰিবা পাচে
                                সকলো ভাৱনা হৈব চুৰ।।

          যাহাৰ মায়াৰ অন্ত                              ব্ৰহ্মা হৰে নাপাৱন্ত
                                 হেন হৰি চাতুৰী খেলাই।
          কহয় মাধৱ প্ৰভু!                               আৰ কিছু নুবুলিয়ো 
                                 তোমাৰ জননী দুঃখ পাই।।  

নাযায়ো নাযায়ো তুমি গোৱালীৰ পাৰা

ৰাগঃ শ্ৰী

ধ্ৰুং।। নাযায়ো নাযায়ো তুমি গোৱালীৰ পাৰা।
          কতনো সহিবো মঞি তোমাৰ ঝগড়া।।

পদ।। কেহো বোলে চুৰি কৰি খাইল লৱণী।
          সব দধি দুধ খাইল বোলে কেহো জনী।।

          কেহো বোলে ভাঙ্গিলে জোখাৰ মোৰ ভাণ্ড।
          এমন বয়সে তুমি এত মান চাণ্ড।।

          মোহোৰ ঘৰেৰ দধি লৱণু দেঞো যদি।
          প্ৰতি দিনে দিনে বোৱাইবাৰ পাৰো নদী।।

          তথাপি নাযোৰে হৰি খাইবাৰ তোমাৰে।
          চুৰি কৰিবাৰে যাৱ পাৰাৰ ঘৰে ঘৰে।।

          নানান সুৰস কৰি নানান বাখৰে।
          যতন কৰিয়া সাজো খাইবাৰ তোমাৰে।।

          যত পাৰা মানে খাৱা পেট ভৰি ভৰি।
          দুখীৰ ছৱাল যেন ফুৰা চুৰি কৰি।।

          আৱৰ যদি যোৱা তুমি গোৱালীৰ বাড়ী।
          তেমনে মাৰিবো যেন গাৱে থাকে খাড়ি।।

          কহয় মাধৱ মাই গালি পাৰা কাৰে।
          ওহি তো নিয়ন্তা হৰি আতমা সবাৰে।।

তেজহ তাপ শুনহু মেৰি মাই

ৰাগঃ বৰাড়ী

ধ্ৰুং।। তেজহ তাপ শুনহু মেৰি মাই।
          হামু দেখল তেৰি বালক কানাই।।

পদ।। লৱণু-চোৰ ধৰি আছয় গোৱালী।
          কৰত কানাই চোৰ-চাতুৰালী।।

          পাৰাকহো লোক মানত হৰি সাখী।
          হাতক লৱণু গোপিনী মুহে মাখি।।

          বোলত কানাই হামু কৈছে চোৰ।
          তুহু চুৰুণী মুখহি সাখী তোৰ।।

          লাজল গোপিনী উত্তৰ নাহি আটে।
          দেখলো কানাই জিনল ৰাজবাটে।।

          আঞ্চোৰে ধৰি আনত হৰি টানি।
          কাতৰ কৰত গোপী ভঙ্গ মানি।।

          শুনিয়ে তাপ তেজল যশো-মাই।
          কহয় মাধৱ গতি বালক কানাই।।  

যশোৱা পুছয় পথিকজনে আকুলিত মনে

ৰাগঃ শ্ৰী

ধ্ৰুং।। যশোৱা পুছয় পথিকজনে আকুলিত মনে।
          হামাৰি বালক কেবা দেখলা নয়নে।।

পদ।। ভণ্টা খেলাইতে শ্ৰমজলে শোহে মুখ।
          সুন্দৰ বদন নিৰেখিতে মিলে সুখ।।

          কুবলয়-দল জিনি শোহে শ্যাম তনু।
          পথে পথে যশোৱা পুছয় পুনু পুনু।।

          বিহানে বজাইল খেড়ি খেলাইবাৰ তৰে।
          ভৈ গৈল বিয়াল পুতা এভো নাইল ঘৰে।।

          যমুনাৰ তীৰে তীৰে ফিৰে নন্দ-জায়া।
          ভৈলা অচেতন সতী পুত্ৰক নাপায়া।। 

          নয়নে নিগৰে নীৰ কান্দে যশোমতী।
          কাহেঁ গৈলে পাইবো লাগ পুতা যদুপতি।।

          ধৰণী লুটিয়া মুৰুচিত ভৈয়ো মাই।
          কহয় মাধৱ হৰি বিনে গতি নাই।।   

গোৱৰিণী কৈছন কলঙ্ক হামাৰি

ৰাগঃ বেলোৱাৰ

ধ্ৰুং।। গোৱৰিণী কৈছন কলঙ্ক হামাৰি।
          ৰাজ মাৰগ মহ ফিৰত বালক সব।
                                 কাহেক চোৰ গৱাঁৰি।।

পদ।। আঞ্চোৰে ধৰি আৱ আৱ বুলি টানহি বাৰহি বাৰা।
          মাৱকু আগু অজু নিয়া ভেটব বুঝ তুহু বাত হামাৰা।।

          হামাকু চোৰ বোলসি তুহু ঢাণ্ডী আপোনহি দধি দুগ্ধ খাই।
          গোৱাৰী ছোড়য় যব হৰি ছোৰয়ে নাহি মাধৱ এহু ৰস গাই।।   

আজু কাহা যাসি বোলয় গোৱালী

ৰাগঃ আশোৱাৰী

ধ্ৰুং।। আজু কাহা যাসি বোলয় গোৱালী।
          পেখিয়ে আখি তৰল বনমালী।।

পদ।। দ্বাৰ বেঢ়ল গোপী বাহু পসাৰি।
          লৱণু চুৰি কৈছে কৰসি মুৰাৰি।।
          
          ঘৰ মহ চোৰ গোৱাৰী ঘন ডাকে।
          পাৰাক গোৱাৰী আৱল সৱ জাকে।।
 
          ধৰল সৱহি মিলি হৰিক চোৰ।
          মাধৱ কহ গতি গোৱিন্দ মোৰ।।  

দেখত ৰে হৰি গোপিনী মেলা

ৰাগঃ বসন্ত

ধ্ৰুং।। দেখত ৰে হৰি গোপিনী মেলা।
          কৰত চোৰ-চাতুৰী ৰস খেলা।।

পদ।। পৰমানন্দ লীলা পৰকাশি।
          বহুৰসে ৰঙ্গল গোকুল-বাসী।।

          সব ৰস-সাগৰ নন্দকু-লাল।
          কহয় মাধৱ গতি মুকুতি গোপাল।।  

আলো শুন গোৱালেৰ জায়া বোলয় গোপালে

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। আলো শুন গোৱালেৰ জায়া বোলয় গোপালে।
               হামাৰ গাৱে ধূলা দিল তোমাৰ ছৱালে।।

পদ।। কোনো কালে কাৰো হামি বোলো নাহি তই।
          একখানি বস্তু পাইলে বাটিয়া খাওঁ মই।।

          মাগিয়া আনো দধি দুগ্ধ তাৰো বণ্টা খায়।
          তথাপি তোমাৰ ছৱালে ধূলা দিল গায়।।

          তোমাৰ ছৱাল লৈয়া আমি মাৱৰ আগে যাইবো।
          পৰৰ দোষে কেনে আমি আপুনি মাৰণ খাইবো।।

          তুমি সব ভাল জানা আমাৰ মায়েৰ কথা।
          শুনিয়া গোপীৰ বৰ লাগি গৈল বেথা।।

          ধূলা ঝাড়ি ঝুৰিয়া বুলিলা প্ৰিয় বাণী।
          দধি দুগ্ধ লৱণু খাইবাৰ দিলা আনি।।

          বুন্দা কৰি আনন্দে ভুঞ্জিলা পেট ভৰি।
          কহয় মাধৱ ওহি হৰিৰ চাতুৰী।।

নন্দেৰ নন্দন গোপিনী আগে

ৰাগঃ কামোদ

ধ্ৰুং।। নন্দেৰ নন্দন গোপিনী আগে।
          কৰ পাতি হৰি লৱণু মাগে।।

পদ।। বোলত বাণী গোৱাৰীক চায়া।
          নবীন লৱণু দেহ গোপ-জায়া।।

          যো হৰি দাতা পদাৰথ চাৰি।
          মাগত লৱণু সোহি মুৰাৰি।।

          শিৱ বিৰিঞ্চি কৰু যাক সেৱা।
          লৱণু মাগি ফিৰত সোহি দেৱা।।

          সনক সনাতন যাকু ধিয়াই।
          সোহি লৱণু মাগে গোপিনীক ঠাই।।

          অভয় দান কৰু যোহি হাতে।
          গোপিনীক আগে সোহি কৰ পাতে।।

          মুকুতি মিলাৱত যাকেৰি নামে।
          মাগয় লৱণু গোৱাৰীক ঠামে।।

          যোহি ঠিক নিজানন্দ সুখে।
          সোহি লৱণু মাগয় কোন দুখে।।

          কৰত ভকতি হৰিকো অধীনা।
          ওহি ৰস গাৱত মাধৱ দীনা।।  

নাচতু গোৱিন্দ গোপিনী আগে

ৰাগঃ আশোৱাৰী

ধ্ৰুং।। নাচতু গোৱিন্দ গোপিনী আগে।
          কৰ পাতি পাতি লৱণু মাগে।।

পদ।। যো কৰ-কমল ভকত ভয়হাৰী।
          সোহি কৰ পাতি মাগে লৱণু মুৰাৰি।।

          গোৱালী বোলয় নীচু নাচ গোপালা।
          তব তোই লৱণু দেৱব হামু ভালা।।

          লৱণু আশে লাসে গোৱিন্দ নাচে।
          কৰ ভৰি লৱণু গোৱিন্দক যাচে।।

          লৱণু খায়া নাচে কানাই।
          আনন্দে গোপিনী তাল বজাই।।

          যো হৰি এ তিনি ভুৱন অধিকাৰী।
          গোকুল মাজে সোহি লৱণু ভিখাৰী।।

          ভকতি অধীন হৰি দীন দয়াল।
          কহয় মাধৱ গতি বাল গোপাল।।  

কল্পিত মাধৱ নয়ন জুৰায়

ৰাগঃ বেলোৱাৰ

ধ্ৰুং।। কল্পিত মাধৱ নয়ন জুৰায়।
          কটি চাপি উড়ুখল বন্ধন কায়।।

পদ।। আৰকত কৰতল মাজিত লোৰে।
          মন্দ ৰোদন কৰি নৱনীত চোৰে।।

          নৱনীত কণা শ্যাম অঙ্গে বিৰাজে।
          তৰকগণ যৈচে গগনকু মাজে।।

          যাহে চৰণ ৰেণু যোগী নপাই।
          ভকতি বলে তাকু বন্ধন কৰয়।।

          কহয় মাধৱ দাসে শুন মেৰি মাই।
          ওহি জগত গুৰু সুত কাহা পাই।।  

লৱণু চোৰা বুলি যশোৱা মাই

ৰাগঃ কানাৰা

ধ্ৰুং।। লৱণু চোৰা বুলি যশোৱা মাই।
          গো-কণ্ঠ পাশে বান্ধয় যদুৰাই।।

পদ।। পূৰ্ব্বাপৰ অন্ত নাহিক যাহাৰু।
          সোহি পৰম গুৰু জগত-আধাৰু।।

          বাহিৰ ভিতৰ যাকেৰি নাই।
          গোৱাৰী বান্ধে লৱণু-চোৰা পাই।।

          গাৱ সন্ধানে যশোৱা ৰজ্জু আনে।
          জোৰয় নাহি আঙ্গুল দুহু মানে।।

          পুনু পুনু ৰজ্জু-বিচাৰ কয় আনি।
          উদৰে মেৰাই বান্ধয় সতী টানি।।

          তবহু নোজোৰে আঙ্গুল দুহু-পাশে।
          পেখিয়ে গোপ ৰমণী সব হাসে।।

          হৰিকহু তত্ত্ব জানয়ে নাহি কোই।
          মাধৱ কহ গতি গোৱিন্দ মোই।।   

পলাই জগত পতি নন্দজায়া যশোমতী লাড়ু ধৰি পাচে পাচে ধাই

ৰাগঃ কামোদ

ধ্ৰুং।। পলাই জগত পতি              নন্দজায়া যশোমতী
                         লাড়ু ধৰি পাচে পাচে ধাই।
          কৰি আছা অপৰাধ             কবহু নাহিকে বাধ
                         তাড়ন এড়ান নাযাই।।    

পদ।। ভাঙ্গিয়া মথন মাঠি               দধি সৱ কৈল নাঠি
                         নবীন লৱণু আছা খায়া।
          মাৱৰ উঠিছে ৰাগ                নাপাই নাছাড়িব লাগ
                         ভয়ে কম্পে থিৰ নুহি কায়া।।

          লাগাল পাইলো মঞি           আৰ কতি যাইবো তঞি
                         কত দুঃখ দিয়া আছা মোৰে।
          পলাই আজি যাইবি যথা      আমি ধায়া যাইবো তথা
                         আৰ লাগ নাছাৰিবো তোৰে।।

          মহা মহা যোগীগণে             পৰম নিৰ্ম্মল মনে
                         চিন্তিয়া নাপাই লাগ যাৰে।
          সবাৰে আতমা হৰি              হাতে গোপী লড়ু ধৰি
                         ধায়া ফুৰে তাৰে মাৰিবাৰে।।

          জননীৰ দুঃখ দেখি               হাতে কচালিয়া আখি
                         কান্দিয়া ৰহিল যেন ডৰে।
          দেখিয়া যশোদা ৰাণী            তনয়ৰ ভয় জানি
                         ধৰিলা তেজিয়া বাৰি কৰে।।

          যাৰ সুমৰণে ডৰি                 কালো কাম্পে থৰ থৰি
                         যাৰ নামে মুকুতি মিলয়।
          জননীক হুৱা ভয়                 হেন হৰি কম্পয়
                         দীন মাধৱ দাসে কয়।।

তনপান বিনে ৰসিক গোৱিন্দ কোপিত জননীক লাই

ৰাগঃ গৌৰী

ধ্ৰুং।। তনপান বিনে ৰসিক গোৱিন্দ কোপিত জননীক লাই।
          হামাকু পয়োধৰ পান ছোড়াই - ক্ষীৰে ৰাখিতে গয়ো মাই।।

পদ।। অৰুণ অধৰ দুহো কোপে কম্পায়ত ওষ্ঠ কামুৰি ধৰি দন্ত।
          পটাপুত্ৰ হানি মথনি মাৰি ভাঙ্গিয়ে খুপ্পি বৈথল ভগৱন্ত।।

          উৰল উৱৰে চড়ি লৱণু ভুঞ্জন্ত হৰি বানৰ সব লৈয়া সাথে।
          পিণ্ড লৱণু বানৰ মাজে পেখল বানৰে ধৰয় লুম্ফি হাতে।।

          ক্ষীৰ উতাৰি আসিয়ে মাই দেখল ভাঙ্গল মথনি মধাই।
          সৰ দধি নাশল কতিহু পলাৱল দীন মাধৱে গুণ গাই।। 

মথন মথে যশোমতী মাই

ৰাগঃ বৰাড়ী

ধ্ৰুং।। মথন মথে যশোমতী মাই।
          হৰিগুণ গাৱত বয়নে মিলাই।।

পদ।। কঙ্কণ হাৰ কুণ্ডল গণ্ড লোলে।
          চৰণ মাজে মণি মঞ্জীৰ বোলে।।

          মনোহৰ ক্ষৌম বসন পৰিধানে।
          কম্পয় কুচযুগ ৰজ্জু সন্ধানে।।

          উচল খোপা কুসুমে ৰঞ্জি কেশ।
          কজ্জ্বল নয়নে উজ্জ্বল কৰি বেশ।।

          আগহি নিজ তনয়ক পেখি।
          ৰূপ বিনাৱত নয়নে নিৰেখি।।

          মাৱক শ্ৰম দেখিয়ে তুলি হাসি।
          মথন দণ্ডে ধৰিল হৰি আসি।।

          তেজল মথন যশোমতী মাই।
          মাধৱ মূৰুখ দীন মৰি গাই।। 

মাগে লৱণু হৰি যশোৱাকু আগে

ৰাগঃ শ্ৰী

ধ্ৰুং।। মাগে লৱণু হৰি যশোৱাকু আগে।
          কৰ পাতি বোলয় লৱণু মেৰি লাগে।।

পদ।। পূৰবে বুলিয়া আছা লৱণু দিবাৰে।
          সোহি লৱণু মাি লাগয় হামাৰে।।

          লৱণু না পাইলে আজি না চাৰিবো তোৰে।
          গুণি চোৱা বাৰে বাৰে ভাণ্ডি আছা মোৰে।।

          মাৱৰ আঞ্চোৰে ধৰি বোলে নাৰায়ণে।
          লৱণু নাপায় আজি চাৰিবো কেমনে।।

          থৈয়াছিলা হয়ঙ্গবী হৰি পূজিবাৰে।
          এৰাইতে না পাৰি মাই দিলা আসি তাৰে।।

          নবীন লৱণু পায়া পৰম কৌতুকে।
          চৰাচৰ গুৰু হৰি ভুঞ্জিলা উৎসুকে।।

          লৱণু ভুঞ্জিয়া নাচে ত্ৰিজগত-পতি।
          কহয় মাধৱ হৰি পদ ৰেণু গতি।।

গোপাল শুনৰে বাপ ৰোষ কৰা দূৰ

ৰাগঃ শ্ৰী

ধ্ৰুং।। গোপাল শুনৰে বাপ ৰোষ কৰা দূৰ।
          তোমাৰ পাৱৰ বালাই লওঁ মই বাপেৰ ঠাকুৰ।।

পদ।। মাণিক জ্বলিয়া জ্বলে দুখানি অধৰ।
          ৰোষ দুঃখ ভৰে অতি ভৈ গৈল ঝামৰ।।

          কান্দিতে কান্দিতে পুত্ৰ বৰ পাইল দুঃখ।
          নেত্ৰজল মলিন সুন্দৰ চান্দ মুখ।।

          হাট বাটে গেল দাসী সকলে তোমাৰে।
          যমুনাই গেলু হামু নীৰ ভৰিবাৰে।।

          তোমাৰ বাপ নন্দ ঘোষ তাঞি নাহি ঘৰে।
          সকল লৱণু খাইলে পোষণ বান্দৰে।।

          দুৰ্জ্জন বানৰে দিলে আপুনি আসঙ্গ।
          সে খাইল লৱণু খিনি মোৰে কেন খঙ্গ।।

          খাইলে খাইলে মাৰিবো বানৰ পাইলে লাগ।
          এখনে কাতৰ কৰো এৰা ৰোষ ৰাগ।।

          তোমাৰ বান্দৰে খাইলে মোৰ কিবা ঘাটি।
          হামাত ৰোষে বাগৰে গাৱত লাগে মাটি।।

          মাণিক পুতলি তনু ধূলায়ে ধুসল।
          কান্দিতে ভাগিল গলা হইল বিকল।।

          এখনে আনিবো দুধ মথিবো আপুনি।
          যত পাৰা খাইবা দিবো এ নৱ লৱণী।।

          ক্ষীৰৰ লাড়ু সাজি দিবো চিনি থৈ মাথি।
          সঞ্জাত ন যাৱ পাৰাৰ লোক কৰা সাখী।।

          এ বোল শুনিয়া হৰি তেজল ৰোদন।
          ধূলা ঝাৰি কোলে লৈয়া মায়ে দিলা স্তন।।

          স্তন পান কৰি হাসি তোলে নাৰায়ণ।
          কহয় মাধৱ গতি নন্দৰ নন্দন।।

ভূমি লুটি কান্দে গোপীনাথ ভাণ্ডিতে মাৱৰে

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। ভূমি লুটি কান্দে গোপীনাথ ভাণ্ডিতে মাৱৰে।
          চুৰি কৰি ক্ষীৰ লৱণু খাৱে ভাণ্ড নিজৰে।।

পদ।। কেবা নিয়া খাইল মোৰ এ নৱ লৱণী।
          ওহি বুলি হুমহুমি কান্দে যদুমণি।।

          ঘন ক্ষীৰ ফুটি থৈয়াছিলো তাৰে গেল খায়া।
          ওহি বুলি কান্দে কানু ভাণ্ডিতে গড়াইয়া।।

          এথানে আছিল বাঁহী কেবা নিল তাৰে।
          এ তিনি প্ৰমাদ মোৰ ভৈল একেবাৰে।।

          ওহি বুলি গেৰিপাৰি কান্দে যদুৰাই।
          কহয় মাধৱ গতি বালক কানাই।।

যশোকু আগু বোলত হৰি ভাৱ

ৰাগঃ বৰাড়ী

ধ্ৰুং।। যশোকু আগু বোলত হৰি ভাৱ।
          আজু চিনান কৰবো নাহি মাৱ।।

পদ।। ফিৰলো বনে বনে ধেনু বিচাৰি।
          তৃণে কাটল সব শৰীৰ হামাৰি।।

          স্নান কৰিতে লাগিয়ে তথি নীৰ।
          পুৰব হামাকেৰি সকল শৰীৰ।।

          কাকু কৰিয়ে বলহো শুন মাই।
          শুতিয়ে ৰহব আজু কিছুৱে নখাই।।

          তনয়কু বাণী শুনিয়ে বৰ নাৰী।
          প্ৰেম পৰশি নয়নে জুৰে বাৰি।।

          কৰতহু স্নান শুনহু মেৰি বাপ।
          দুঃখিনীক পুত্ৰ কৰবি নাহি তাপ।।

          কোমল লৱণু মাখৱো গাৱে আনি।
          কৰাবহো স্নান সুশীতল পানী।।

          পুৰব নাহি জুৰাৱৱ সব গাৱ।
          স্নান কৰিয়া অমৃত অন্ন খাৱ।।

          মাধৱ কহ হৰি গোচৰ হামাৰি।
          কাটল কতি ব্ৰহ্ম শৰীৰ তোহাৰি।। 

মেৰে মাই ওহে যশোৱা আজু হামু বৰহি ভুখাৰী

ৰাগঃ মাউৰ

ধ্ৰুং।। মেৰে মাই ওহে যশোৱা আজু হামু বৰহি ভুখাৰী।
          যো কিছু লৱনু হামকু দেলহ নাহি খাৱলো সোহি ৰুখাৰি।।

পদ।। হামু বিহানত                 খেৰি খেলাৱত
                      আজু কিছুৱে নাহি খাৱতৰি।
          তুমহি হামাকু                নাহি ডাকল মাই
                       ভূখহি বৰ দুঃখ পাৱতৰি।।

          খালি উদৰে হৰি             হাত নিৱেশিয়ে
                       দেখত বোলত বাণী।
          আপোন তনয়কহো        দুঃখ দেখিয়ে মাই
                       নয়নে জুৰাৱত পানী।।

          পুত্ৰ পুত্ৰ বুলি                  আঞ্চোৰে মুচল
                       শ্যাম শৰীৰক ধূলি।
           মেৰা বাপ বুলি                ক্ষীৰ পিয়াৱত
                       বাহু মেলি কোলে তুলি।।

            সোহি নিজানন্দ             সুখহি সম্পূৰ্ণ
                       সো হৰি মানুষ ভাৱতৰি।
            যশোৱাকু স্তন                পানহি সন্তোষ
                       দীন মাধৱে ৰস গাৱতৰি।।

গোপাল গোৱালী পাৰাত নাচে

ৰাগঃ ভাটিয়ালী

ধ্ৰুং।। গোপাল গোৱালী পাৰাত নাচে।
          চৰণ চলাই নূপুৰ বজাই মধুৰ হাসে।।

পদ।। পীত ধটি কটি               কাচনি কাচিয়া
                      আগু পাছু লাসে ছাৱে।
          বালকৰ ভাৱ                 দেখায়া কানাই
                       গোপীৰ মন ভুলাৱে।।

          দধি বিকি আসি             শুনিল গোৱালী
                       হৰি নাচিবৰ কথা।
          পসাৰ পেলাই                 লৱৰন্তে যাই
                       কৃষ্ণক বেৰিল তথা।।

          সব গোপী মেলি              বাৱে হাত তুলি
                       বোলে ভাল কৰি নাচা।
          হাতে তাৰ খাৰু                দিব চিনি লাৰু
                       বাপু পূৰি তোৰ বাঞ্চা।।

          গোপীৰ বচনে                  বৰ লোভ পাই
                       নাচল নানান ভাৱে।
          কহয় মাধৱ                      আন গতি নাই
                       ভজ গোৱিন্দৰ পাৱে।।

উঠৰে উঠ বাপু গোপাল হে নিশি পৰভাত ভৈল

ৰাগঃ কৌ

ধ্ৰুং।। উঠৰে উঠ বাপু গোপাল হে নিশি পৰভাত ভৈল।
          কমল-নয়ন বুলি ঘন ঘন যশোৱা ডাকিতে লৈল।।

পদ।। মোৰ প্ৰাণধন                 সুচন্দে বয়ন
                       গাৱ চালি তেজ নিন্দ।
          সব পুৰুষৰ                    শিৰৰ ভূষণ
                       তুমি সে বাপু গোবিন্দ।।

          মোৰ পুত্ৰ বুলি                যশোৱা গোৱালী
                       বুকে বান্ধি কোলে লৈল।
          বয়ন চুম্বন                      কৰি ঘনে ঘন
                       আনন্দে মগন ভৈল।।

          সিদ্ধ মুনি গণে                 চিন্তিয়া নপাৱে
                        সো হৰি যশোৱা কোলে।
          ত্ৰিজগত পতি                  ভকত মিলল
                         মূৰুখ মাধৱে বোলে।।

উঠ উঠ বাপু চান্দ-বয়ন

ৰাগঃ অহিৰ

ধ্ৰুং।। উঠ উঠ বাপু চান্দ-বয়ন।
          যশোৱা মাৱে ডাকে ঘনে ঘন।।

পদ।। লহু লহু বহে মলয়া বাৱ।
         কোকিলে তেজে সুললিত ৰাৱ।।

         ৰবি পৰশল তিমিৰ নাশি।
         সঙ্গহি বালক সব মিলিল আসি।।

         দধি দুগ্ধ ঘৃত ব্যঞ্জন ভাতে।
         পাঞ্চনি সিঙ্গা বেত বেণু হাতে।।

         গোবৎস পাল লেহু সঙ্গে কৰি।
         উঠ গোষ্ঠে চল ঠাকুৰ মেৰি।।

         যশোৱাকু বাণী শুনি হৃষীকেশ।
         বালক সঙ্গে গোষ্ঠে পৰবেশ।।

         দীন মাধৱে কহয় পৰমাণ।
         হৰি বিনে নাহি তাৰক আন।।

তেজৰে কমলাপতি পৰভাত নিন্দ

ৰাগঃ শ্যাম

ধ্ৰুং।। তেজৰে কমলাপতি পৰভাত নিন্দ।
         তেৰি চান্দ মুখ পেখো উঠৰে গোৱিন্দ।।

পদ।। ৰজনী বিদূৰ দিশ ধৱলী বৰণ।
          তিমিৰ ফাৰিয়া বাজ ৰবিৰ কিৰণ।।

          শতপত্ৰ-বিকশিত ভ্ৰমৰ উড়াই।
          ব্ৰজবধূ দধি মথে তুৱা গুণ গাই।।

          দাম সুদাম ডাকে তেৰি লৈয়া নাম।
          হেৰ দেখ উঠিয়া আসিল বলৰাম।।

          নন্দ গেল বাথানে গোৱান গেল পাল।
          সুৰভী চাৰিতে লাগে উঠৰে গোপাল।।

          ক্ষীৰ লৱণু লৈয়া শিঙা বেত বেণু।
          সকালে মেলিয়ো বৎস হাম্বালাৱে ধেনু।।

          কহয় মাধৱ মাই কিনো তপসাইলা।
          ত্ৰিজগত পতি হৰি ৰাখোৱাল পাইলা।।

যাদু ভাল নাচতু- নন্দনন্দন গোবিন্দ নাচতু

ৰাগঃ নাটমল্লাৰ

ধ্ৰুং।। যাদু ভাল নাচতু- নন্দনন্দন গোবিন্দ নাচতু,
          ব্ৰজ নায়ক নাগৰ নাচতু পৰমানন্দ ৰসেৰে।
          সুৰাসুৰে যাৰ চৰণ পঙ্কজ ৰেণু শিৰে পৰশেৰে।।

পদ।। লাৱণ্য সুন্দৰ কটি ধৰিয়া এ বাম হাতেৰে।
          দক্ষিণ কোমল কৰ থাপিয়া এ প্ৰভু মাথেৰে।।

          কটিত কিঙ্কিণী বাজে নূপুৰ ঝুৰয় পাৱেৰে।
          ঈষত কটাক্ষ হাসি সুন্দৰ ভ্ৰুৱ চলাৱেৰে।।

          নাটেৰ মাধুৰী গোপী মোহন মদন ফান্দেৰে।
          যশোমতী নন্দ-নন্দন চকোৰ শ্যাম সুন্দৰ চান্দেৰে।।

          চৌভিতি গোপিনী বেঢ়ি হাতে তালি বজাৱেৰে।
          কহয় মাধৱ হৰি ভূৱন মন ভুলাৱেৰে।। 

ভালি নাচে মদন গোপালা

ৰাগঃ শ্ৰীগৌৰী

ধ্ৰুং।। ভালি নাচে মদন গোপালা।
          বজাৱে মোহন বেণু গলে বনমালা।।

পদ।। অৰুণ চৰণ দুহো ঠমকে চলায়।
          ঈষত ঈষত হাসি পঞ্চম গায়।।

          শ্যামল সুন্দৰ চান্দ-বয়ন বিকাশ।
          কহয় মাধৱ দীন হৰি-পদ-দাস।।

আৱে বালক কানু কয়ো পয়োসাৰ

ৰাগঃ সিন্ধুৰা

ধ্ৰুং।। আৱে বালক কানু কয়ো পয়োসাৰ।
          সঙ্গে যশোৱা মাই কৰত বিহাৰ।।

পদ।। ত্ৰিভুৱন মোহন মূৰুতি সুবেশ।
         শ্যাম শৰীৰ নীল কুঞ্চিত কেশ।।

         আৰকত নয়ন বয়নে ৰুচি হাস।
         আয়ত নয়ন পঙ্কজ পৰকাশ।।

         কৰযুগ কঙ্কণ কেয়ুৰ ৰঞ্জে।
         পঙ্কজ চৰণ ভকত ভয় ভঞ্জে।।

         মণিময় মঞ্জীৰ ৰুণু ঝুণু ৰোলে।
         ৰূপে মদন-মোহে মাধৱ বোলে।।   

খেলত গোৱিন্দ যশোৱাক সঙ্গে

ৰাগ।। আশোৱাৰী

ধ্ৰুং।। খেলত গোৱিন্দ যশোৱাক সঙ্গে।
          মানৱী ভাৱ দেখাৱত ৰঙ্গে।।

পদ।। সৃষ্টি স্থিতি লয় কাৰণ যোই।
         যাকৰ লীলা জানত নাহি কোই।।

         সোহি মহেশ্বৰ গোপ কুমাৰা।
         লোক তাৰণ হেতু কৰত বিহাৰা।।

         যোহি কৃপাময় দেৱকু দেৱা।
         মুকুতি বিড়ম্বন যাকৰ সেৱা।।

         ননান ৰসে খেলে সোহি দয়ালা।
         কহয় মাধৱ গতি বাল গোপালা।।

যশোদা গোপাল কোলে নিছা

ৰাগঃ শ্যাম

ধ্ৰুং।। যশোদা গোপাল কোলে নিছা।
          বয়ন ভৰি ঘন চুম্বন দিছা।।

পদ।। কবহু ভৰি হৰি চান্দ বয়ানে।
          পূৰল মন পয়োধৰ পানে।।

          কবহু বয়নে হেৰি হেৰি হাসে।
          জগতক হৰি যশোৱা কোলে ভাসে।।

          সনক সনাতন যাকৰু সেৱা।
          যশোৱা কোলে শোহয় সোহি দেৱা।।

          ভকত-বৎসল হৰি দীন দয়াল।
          কহয় মাধৱ গতি বাল-গোপাল।।

শুনলো যশোৱা মাই বচন হামাৰি

ৰাগঃ বসন্ত

ধ্ৰুং।। শুনলো যশোৱা মাই বচন হামাৰি।
          কি পুণ্য কৰিয়া পাইলা তনয় মুৰাৰি।।

পদ।। সুৰাসুৰ মুনি যাৰ চৰণ ধিয়ায়।
          সহস্ৰ বয়ন সদা যাৰ গুণ গায়।।

          চাৰি বেদে বিচাৰি নপাৱে যাৰ অন্ত।
          তোৰ ঘৰে ধেনু ৰাখে হেন ভগৱন্ত।।

          নিত্য নিৰঞ্জন শিৱ পুৰুষ পুৰাণ।
          ই তিনি ভুৱনে যাৰ নাহিকে সমান।।

          কোটি ব্ৰহ্মাণ্ডৰ পতি নাথ নাৰায়ণ।
          সো হৰি বয়নে তুহো কয়লি চুম্বন।।

          তিনি গুণ হীন প্ৰভু যোহি দামোদৰ।
          কোটি ব্ৰহ্মাণ্ড বৈঠে যাহেৰ উদৰ।।

          যাৰ মায়া পাশে বন্দী ই তিনি ভুৱন।
          সো হৰি উড়লে তুমি কয়লি বন্ধন।।

          যাৰ নাম লৈলে সুখে তৰে পাপীজন।
          সোহি হৰি তোৰ কোলে চড়ি খাইল স্তন।।

          কহয় মাধৱ দীন শুন হেৰ মাই।
          তুহু সম ভাগ্যৱতী আৰ কেহ নাই।।

যশোমতী পেখিতে নয়ন জুৰায়

ৰাগঃ ললিত

ধ্ৰুং।। যশোমতী পেখিতে নয়ন জুৰায়।
          জগজন জীৱন, ভকত পৰম ধন হাসি হাসি চৰণ ঘষায়।।

পদ।। কবহু বৈঠিয়েকহোঁ            পেখিয়ে যশোৱা মাই
                         হাম্ফলি চলে ঘনে ঘন।
          ভাষতু 'মাই' 'মাই'              কৰু থেন বেন 
                          যশোৱা পেখিতে ঝুৰে মন।।

          যশোৱা সুন্দৰী                    কুচকহোঁ ধৰি হৰি
                          বয়না কয় স্তন পান।
          হাঁসিয়া যশোৱা মাই            চুম্বয় ঘন ঘন
                          দীন মাধৱে গুণ গান।।

গোৱিন্দ দুধ পিউ দুধ পিউ বলেৰে যশোৱা

ৰাগঃ শ্যাম

ধ্ৰুং।। গোৱিন্দ দুধ পিউ দুধ পিউ বলেৰে যশোৱা।
          দুধ না খায়া হৰি কান্দে ওৱা ওৱা।।

পদ।। অৰুণ অধৰ মুৰি কান্দে যদুমণি।
          চান্দ মুখেৰ বালাই লওঁ বোলেৰে জননী।।

          কান্দিতে নেত্ৰৰ নীৰ ধাৰে বহি পৰে।
          কমল পত্ৰৰ যেন শিশিৰ নিগৰে।।

          জননীৰ মুখ চায়া কান্দে যদু পতি।
          মই যাওঁ তুমি শোৱা বলে যশোমতী।।

          পায়ে ধৰোঁ শিৰে ধৰোঁ দুধ পিউ হৰি।
          মুখে স্তন লৈয়া কান্দে ফোকাৰি ফোকাৰি।।

           জগতৰ গুৰু ভাৱ লৈয়া মানবীৰ।
           কান্দিতে আকুলমতি কৈলা জননীৰ।।

           কহয় মাধৱ দাস বৰ অগিয়ান।
           ওহি ভাৱ সুমৰি ছুটুক মেৰি প্ৰাণ।।