কহৰে উদ্ধৱ কহ প্ৰাণেৰ বান্ধৱ হে

ৰাগ - তুৰ বসন্ত

ধ্ৰুং ।। কহৰে উদ্ধৱ কহ প্ৰাণেৰ বান্ধৱ হে, প্ৰাণ কৃষ্ণ কবে আৱে।
          পুছয়ে গোপী প্ৰেম আকুল ভাৱে, এ নাহি চেতন গাৱে।।

পদ ।। বাছুৰি ধ্বনি শুনি গোবৎস পেখি।
          লাগে আগি গাৱে উদ্ধৱ সখি।।
  
          অ, প্ৰাণ-কৃষ্ণক নেদেখি তোক।
          কালিন্দী দেখি সখি ফুটয় বুক।।
  
          এথায়ে খেলাইছিলোঁ সে চান্দমুখ।
          হৰিল নয়ন সুখ।।

          বিৰিন্দাবন বৈৰী হামাৰ ভেলি।
          পেখিতে নাবিছৰোঁ গোপাল কেলি।।

          হৰি আশা দূৰে গেলি।
          ধ্বজ বজ্ৰ যৱ পঙ্কজ চাই।।

          তথায়ো কান্দো হামু লোটায়া কায়।
          গুণ গোবিন্দ গায়।।

          কৃষ্ণ সূৰ্য্য বিনে বজ্ৰ আন্ধাৰ।
          নেদেখোঁ এদুঃখ অৱধি পাৰ।।

          সখি সবহি অসাৰ।
          আৰ কি পেখৰো গোপাল প্ৰাণ।।

          ওহি ৰে কৃষ্ণ কিঙ্কৰ শঙ্কৰ ভাণ।
          হৰিকো হৃদয় জান।।